Το σωτήριον έτος 1966 και με πρωτοβουλία τότε του ΕΟΤ, αναβίωσε στην Θεσσαλονίκη, ένας παλιός θεσμός, ο οποίος στην ουσία ήταν ένα πανηγύρι. Σαν τα μεγάλα πανηγύρια της Ελληνικής επικράτειας. Στα οποία πανηγύρια πάντα η λογική ήταν η ανταλλαγή προιόντων, και η σύσφιξη των σχέσεων μεταξύ του κόσμου. Η λογική του ΕΟΤ ήταν σωστή: Η ανάδειξη της πόλης σε τουριστικό προορισμό ακόμα και στην μετα- καλοκαιρινή περίοδο, και η προσφορά πολιτισμού, με τα τότε βαριά χαρτιά του θεάτρου, του τραγουδιού, του χορού και της τέχνης. Ως είθισται, και όπως έγινε με όλα σχεδόν τα πράγματα στον ερχομό της μεταπολίτευσης, η διοργάνωση των Δημητρίων ανατέθηκε από το 1973 και μετά στον Δήμο Θεσσαλονίκης. Με διάφορα ευτράπελα και χαριτωμένα, ειδικά στην τιμημένη από όλες τις πλευρές, περίοδο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, το 1997. Άλλοι την λένε «Πολυληστρική»…
Ανεξαρτήτως γεγονότων σήμερα από το πανηγύρι της παλιάς εποχής, φτάσαμε στο σημερινό Αστυβάλ, όπως λέγεται στην αφίσα που συνοδεύει την προβολή των εκδηλώσεων. Εδώ υπάρχει η κεντρική σελίδα των εκδηλώσεων από τις οποίες κατά την προσωπική μου γνώμη πάντα, ξεχωρίζουν η έκθεση της Γιόκο Όνο, μέχρι τις 23 του μηνός, και η παράσταση του έργου του Μπέρτολτ Μπρεχτ, «Η μάνα κουράγιο και τα παιδιά της», μια επιλογή του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ, Γιάννη Αναστασάκη, σε σκηνοθεσία του πολύ σπουδαίου Νικήτα Μιλόγεβιτς, με την Λυδία Φωτοπούλου στον κεντρικό ρόλο. Επίσης, πολύ σημαντική στιγμή, θα είναι η συναυλία του Παύλου Παυλίδη και των B-Movies στις 22 του μηνός.
Η Θεσσαλονίκη, ακόμα και στις δύσκολες αυτές στιγμές, σε έναν βαλτωμένο πολιτισμό που επικρατεί γύρω μας, οφείλει μέσα από αυτές τις εκδηλώσεις να ανέβει επίπεδο, όπως το έκανε κάποτε, και ήταν σημείο αναφοράς πολιτιστικής εξέλιξης και προόδου. Η στήριξη αυτών των εκδηλώσεων, σε μια περίοδο του χρόνου, από τα τέλη Σεπτέμβρη, μέχρι και τα μέσα Νοέμβρη, με την παρουσία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου, δίνει ζωή στην πόλη, οξυγόνο, κίνηση και δημιουργία. Και εμείς είμαστε πάντα και για κάθε λόγο, υπέρ της κίνησης και της δημιουργίας.
Δ. Παπαδόπουλος
pigipaideias.wordpress.com 